eindelijk Mota

lieve lezers, Bericht uit Mota, waar ik twee dagen geleden gearriveerd ben en het voelt alsof ik hier al heel lang ben, Gisteren mijn vuurdoop gehad. Maar ik zal bij het begin beginnen. Na een reis van vier uur over een rough road bereikten we Mota. Het laatste stuk is erg bergachtig met mooie vergezichten, maar helaas was het hazy. Aan het eind dacht ik bij ieder bocht we zien zo Mota liggen, maar dat ligt op een hoogvlakte, dus opeens waren we er. Bij Het ziekenhuis afgezet op zoek naar mijn voorganger dr David uit Australie en Anna de verloskundige uit Nederland (zij blijft gelukkig tot begin april , geeft wat gezelligheid.)Tijdens de lunch werden we alweer opgeroepen voor een CPD (cephalopelvicdisproportion of terwijl eenniet vorderende uitdrijving) 4 uur thuis geperst, en dan nog transport. Baby heeft nog hartactie. Met een forceps en symphisiotomie geboren. Er blijkt een necrotische blaasboedem. Dus heeft ze een enorme fistelen de baby overleeft het niet. Dat was de binnenkomst. ´S avonds met de drie artsen uit het ziekenhuis een afscheids cq welkomst eten in het lokale hotel, waar ik ook een nacht slaap, omdat r maar 1 artsen kamer is. De volgende dag is David nog maar net verrokken of we worden geroepen, een stupende vrouwmet zwangerschapsvergiftiging. Blijkt al 36 uur te stuipen en is half comateus. Kind met de tang geboren laten worden, moeder overlijdt enige uren later. Hierna nog twee helemoelijke vacuumextracties. Ik wilde eigenlijk een keizersnee doen, maar de anaestesist was zomaar op reis gegaan zonder ons te verwittigen. Wilde ik het met Ketamine doen, ging de hele staf over de rooie. Was ook nog maar net gearriveerd! Dus alles laten betijenen toch met een vacuum gelukt. De verloskundigen hier hebben enorm veel ervaring en doen ook vacuumextracties en stuitbevallingen.
Vandaag is het gelukt het internet aan de praat te krijgen met de dongel, voor een fiks bedrag aan een lokale held. het was en rustige dag en ik benmet Anna naar de markt geweest, die hier ieder dinsdag enzaterdag is. Veel uien tomaten, kool en bananen, dan heb je het welgehad. Maar we gaan wsch vaak bij het hotel eten, waaar ze heerlijke injera maken/pannekoek met allerlei sausjes. Het is vasten tijd en dan wordt er vegetarisch gegeten, ook geen eieren en melk Trouwens vanmorgen ook eenprachtige orthodoxe priester over het ziekenhuis terrein zien lopen.
En nu kom ik net eterug van een bevalling van een drieling!!!! Lag al een week opgenomen op de afdeling en was 31 weken. Dexameethason gekregen voor longrijping. Anna en ik zaten te eten, toen er gebeld werd. Was dee eerste al in bed geboren. Toen we over het donkere paadje naar het ziekenhuis gelopen waren en in de verloskamer kwamen waren ze er alle drie al. Heb ik nou toch altijd gewild, een drieling bevalling, komen we te laat! Ze zijn in doeken gewikkeld (uit mijn voorraad meegenomen handdoeken, met wat kruiken er tussen, en we wachten af. Moeder isniet zo blij met deze kinderen, want ze had er al 5. Ik ga haar dan morgenochtend ook steriliseren. Als zij zich verder niet volledig inzet, zullen ze het niet halen. Kans is natuurlijk zo wie zo heel erg klein.
Zo is dus het leven hier de eerste paar dagen geweest. Aardigemensen om mee samen te werken. Enje moet roeien met de riemen die je hebt
Morgen zal ik proberen wat foto´s te plaatsen.

beelden van Attat

Na een lange reis in de auto vanmiddag weer terug in Addis. Het was een heel goed begin van mijn verblijf in Ethiopie, en ik heb ook heel veel opgestoken in die ene week. Het kontakt met `sr`Rita was ook heel goed, we konden ontzettend goed met elkaar opschieten. Ik ben wel onder de indruk van haar energie! Op naar een nieuwe uitdaging Nu ga ik proberen wat foto´s op te laden, want dit internet cafe is erg snel.

Lieve lezers, eindelijk is er in Attat internet connection. Inmiddels ben ik al weer bijna een week in Ethopie. Na wat heherrewaar bij de check in met de overbagage kreeg ik de instrumenten in Addis makkelijk langs de douane. Een dag in Addis gebleven en met George Dikker Hupkes rondgereden, oa de nieuwbou opleiding verloskundigen gezien, gesteund door de fistula clinic. Zondag met de missie zuster meegereden naar het ziekenhuis in Attat, wat niet op de kaart staat, maar al een oud hospitaal is. Wordt gerund door een duits non-gynaecoloog met een ongelooflijke energie. We hebben de eerste dag een wandeling gemaakt met een groep duitse rotarians, die hiert goed giften kwamen brenge en rondgeleid werden. Allemaal kinderen achter ons aan. Afrika!! Ik zal later wat foto's sturen, ik ben blij dat we nu even internet hebben. Inmiddels een paar dagen meegelopen met dr Rita en waanzinnig veel gezien en gedaan. Voor de medisch geinteresseerden: eesrte middag poli 6 totaalprolapsen, nu ook al 3 geopereerd, leerde spinaal zetten en al 2 uterus rupturen mogen hechten. Omdat zij een duitse gynaecologe isopereert ze ook borsten, vanmiddag de eerste voor mij, maar die laat ik haar maar doen!Kortom goede introductie om dit nog even met begelieding te mogen doen. Ook het reilen en zeilen van zo'n ziekenhuis is ook goed om te zien en een indruk te krijgen van de manier van werken hier. Als je in de loop van de ochtend in de wachtruimte kijkt dan denk je hoe gaan al deze mensen gezien worden? Eind vande dag toch weer leeg, een gedeelte moet de volgende dag terug komen en daarvoor zijn ook eenpaar "hotels" in dit dorpje verrezen. De OPD (outpatientdepartment) van dr Rita is klein en wordt gedeeld met de chirurg. Soms staan er wel 6 patienten in en iedereen bemoeit zich met elkaars anamnese. 2 min per pt? meer is het niet. Ook de operatie kamer is uiteraard een belevenis. Verdere medische details zal ik jullie besparen. De mensen zijn hier erg aardig maar ook erg arm. De meesten komen in vodden gekleed op de poli. Wat dat betreft doet de missie hier goed werk. Ik leef nu in het zusterhuis met 4 nonnen (waaronder dus drRita) er klinkt en toe prachtig gezang op uit de kerkzaal. Op weg hier naar toe werd bij vertrek de lady of the road aangeroepen en het onze vader gebeden! Bijzondere wereld is dat toch, maar... ze doen goed werk hier.
Een foto opladen kost nu te veel tijd, want iedereen wil nu natuurlijk haar email bekijken, er is maar 1 computer in het ziekenhuis.

Morgen gaat het beginnen

Lieve lezers,
Eindelijk is het zo ver. Maanden van spanning en voorbereiding zijn voorbij: morgen vertrek ik naar Addis Abeba. Na een paar dagen intensief proppen en pakken konden de ritsen van de koffers net dicht. Beladen met kindermutsjes, instrumenten en witte doktersjassen, nog een beetje plek voor mijn eigen spullen.
Ik begin in het ziekenhuis in Attat, een goedlopend missiehospitaal. Hier wil ik ideeën opdoen voor het ziekenhuis in Mota waar ik aansluitend heenga, eind februari.
Op deze site zal ik jullie op de hoogte houden van al mijn belevenissen.