Inmiddels alweer een dag terug van de trip Kathmandu-Phokara, en een drukke dienst gedaan. Het Het was heel gezellig met mijn collega Elly en haar man rond te reizen. De eerste twee dagen vooral cultuur, in Kathmandu en Bhaktapur alle tempels en oude complexen bekeken. We hadden een hele leuke vrouwlijke gids, met veel verhalen. Het meest indrukwekkend vond ik de grote Juda Ghat, een crematieplaats aan de Bagmati river, waar vergelijkbaar met de ganges, voortdurend crematies plaatsvinden, met vele rituelen. Dan was er nog de levende godin Kumari, een meisje van ongeveer 10 jaar, door de priesters als zodanig uitgezocht, op 5jarige leeftijd! Ze woont bij een familie in een tempelcomplex, niet haar eigen familie en komt een paar keer per dag te voorschijn achter een raam. Er mogen geen foto´s gemaakt, want levende godin...... Vooral veel nepalezen kwamen haar bekijken. Er is overal prachtig houtsnij werk, tempels uit 14de tot 17de eeuw
Vanuit Baktapurreden we naar Nagarkot, hemelsbreed nietver van Banepa vandaan, 4 uur lopen .
Steile hairpinweg. Daar zagen we sunset en de sunrise over de Himalaya.
Een lange rit naar Pokhara, aan de voet van de Anapurna. Hier begon de trekking van Elly en Jan, ik maakte een dagtocht. Met alsgevolg vreselijke spierpijn van een moeilijke afdaling! Wel erg mooi en ik had weer een leuke vrouwlijke gids. Proberen ze te promoten, zij heeft met 4 nepalese vrouwlijke collegagidsen de Anapurna 2 bekommen!.
Terug naar Kathmandu gevlogen en daar nog Carla Krenning met partner ontmoet. Gezellige avond. Het was een hele andere wereld even, maar ik voel me hier toch meer thuis dan in die toeristische oorden!
En vandaag zowaar druk op de afdeling, zieke patienten. Nu alles weer onder controle.
Vanmorgen is er een Japans team aangekomen, om schizis (gespletenlip) te opereren, 45 man in totaal! waren vanmorgen druk bezig de OK klaar te maken. Maar liefst 3 plastisch chirurgen! geeft wel leven in de brouwerij!
Ik ben een uur bezig geweest met downloaden foto´s . maar het lukt niet. Ik snap het niet, want in het begin lukte het wel. dus weer een blog zonder foto.

Delawi

Het Delawi feest is achter de rug en mijn hele week dienst ook. Het is redelijk rustig geweest, alleen de laatste twee dagen wat drukker. Vorige week was ik dus alleen, vanwege her grote lichtfeest Delawi. De poli´s waren uitermate rustig, woensdag zelfs maar 2 patienten! Donderdag was een public holiday en vrijdag was het weer drukker.
Ik heb dan ook iedere dag wel een wandelingetje in en om het dorp kunnen maken. Inmiddels een nieuwe telefoongekrgen, de andere was verloren-gejat. Voor 20000 rupee =:ongeveer 20 euro. Of schreef ik dit al? Langzamerhand zag je de versiering in de straten en aan de huizen gereed komen. Het is een waar bloemen en lichtfeest. sAvonds als ik over de vallei uitkijk zie ik ook een zee van lichtjes. We zijn ook met een paar mensen een avond door het dorp gelopen om de verlichte huizen te bekijken. Er wordtook behoorlijk gedronken merkte ik!  voor de huizen op de stoep worden Mandala´s getekend, maar heel kneuterig, niet zo mooi als ikze elders gezien heb.  Het is een familie feest, wat ik begreep is dat de broers cadeaus voor de zussen kopen en dat de zussen de broers verwennen met lekkere dingen.Waar de mannen en vrouwen gewoonlijk een rood stipje op het voorhoofd hebben is dit nu ook een veelkleurige versiering en zin ze behangen met bloemenslingers.Ook de dieren worden versierd, de straathonden hebetting om en krijgen een extra botje. Ik zag zelfs een versierde koe.
Mark,de amerikaanse gynaecoloog is inmiddels vertrokken. Ik heb besloten toch niet naar zijn appartement te verhuizen, is erg somber en donker. Blijf ik liever hier op de flat driehoog, met een prachtig uitzicht en zonnig. Dr Vidya heb ik inmiddels ontmoet, zij werkt hier al 9 jaar als gynaecoloog.
Gisteren stond ik voor de receptie bij de ingang, waar een klein hoekje WIFI is en werd een overledene weggedragen. Een imponerend gebeuren. Het lichaam werd op een brancard op de rug gedragen, gewikkeld in oranje doeken en versierd met oranje bloemen(de marygolds die hier in overvloed groeien.) Daarachter een lange stoet zwijgende mannen. Het schijnt dat vrouwen nietmee mogen naar de crematie. Dit gebeurt bij een tempel . Ik had graag gevolgd en gefotografeerd, maar dat ging te ver.
Dan hadden we ook nog een kleine aardbeving. Ik zat´savonds op mijn kamer endacht het lijkt wel of er een wasmachine staat te centrufugeren. Er is hier geen hangende lamp, dus ik kon niet checken, maar dacht wel aan een aardbevinkje. Volgende dag door collega´s bevestigd. Ik had alleen totaal niet bedacht naar buiten te gaan, maar het was ook maar heel even.
Straks ga ik naar Kathmandu en reis een paar dagen met Elly en haar man mee, mijn collega die hier komt opereren. Zo kan ik toch nog iets van dit land zien.
Ik´krijg de foto´s niet zo gauw gedownload, die houden jullie nogtegoed

 

Het is alweer bijna een week verder. Inmiddels heb ik een beetje de routine te pakken, vandaag zondag dus een gewone werkdag. Het is even wennen. Veel vrije tijd gehad. Een dagje naar Kathmandu geweest met de vrouw van een arts, die cadeautjes moest kopen omdat ze met vakantie terug naar USA gaan. Dat was wel aan mij besteed!
 Een prachtige tocht naar de tibetaanse grens gemaakt en met 1 voet in China gestaan, midden op een brug waar een rode streep in het midden is.Bijna gearresteerd Onderweg nog een warmwaterbron bezocht, waarvolop door de lokale bevolking gebaad werd. Men is hier totaal niet preuts! overal zie je vrouwen zich halfnaakt wassen. Vanmiddag zelfs hier op het ziekenhuis terrein zaten 2 vrouwen in monokini elkaars haren te wassen.
 En last but not least gisteren met een groep meisjes en jongens meegeweest die gingen `kerstenen` Mijn vader zou het geweldig gevonden hebben´. Ze gingen naar een leuk dorpje in de buurt, wat ik toch een keer wilde bezoeken. Wat gebeurde was dat ze op een pleintje met zijn allen gingen zingen en bidden en folders uitdelen. Een soort omgekeerde baghwan in utrecht. Heel merkwaardig dat ze zo hier de hindoes proberen over te halen adventist te worden.......Maar ik heb wel mooie foto´s kunnen maken. En dan is het ook nog deze week het Tiwalifeest, als het ware Kerstmis voor de Hindoes. Het stadje is helemaal versierd met lampjes en vlaggetjes. Dat is ook de reden dat ik deze hele week dienst heb, dan kunnen de lokale dames gynaecologen feest vieren( zij zijn geen adventist)
Kortom ik vermaak me prima, maar het is jammer dat het werk op het ziekenhuis weinig uitdaging biedt tot nu toe. Was Ethiopie spannender.
Nog een opvallende gewoonte hier: Er staat altijd een kan water op tafel, waar men gezamenlijk uit drinkt, dat wil zeggen water in de mond giet zonder de kan aan te raken. Ik heb gelukkig altijd mijn fles veilig water bij me.

chinese grens

himalaya

kerstening

tempel dhulikel

 

Vandaag de Himalaya zien liggen! Met mijn collega en zijn zoon hebben we de berg achter het ziekenhuis beklommen, flinke klim twee uur, maar toen een prachtig uitzicht! Aangezien ik twee dagen vrij had heb ik veel gewandeld. gisteren allen, zo´n 3 uur over rijsteveld~paadjes door de wadi´s naar een dorpje Nala, war wat middeleeuwse tempels stan. Maar alles was erg vies en slecht onderhouden, niet echt de moeite waard. Met een gammel busje terug naar Banepa.
De beklimming van de berg vanmorgen had me een beetje afgeschrikt omdat hiet in ziekenhuis gezegd werd dat er youngster woonden in een soort camp, die wandelaars beroven. Met zijn drieen durfde ik het aan, toen we mensen in het bos zagen schrok ik, maar dat waren gewoon houthakkers.

Vanmorgen op deoverdracht het trieste verhaalvan 3 vrouwen die vannacht gekomen waren en alledrie geprobeerd hadden zelfmoord te plegen met landbougif. Twee hier opgenomen en bhandeld, de derde moest beademd en is overgeplaatst. Dit probleem komt in de film van Jan ook voor. Het gebeurd hier, netzoals in India op grote schaal! 

Zaterdag is de vrije dag in Nepal, en voor de 7de dgs/adventisten is dit de zondag, want ze gingen allemaal naar de kerk.NB op het receptenpapier staat- we treat, God heals!!! Ik had glukkig een goed excuus, ik had dienst. En vanmorgen was het ook redelijk druk. Het werk hier is heel anders dan in Ethiopie. Op de verloskamer zitten hele adekwate verloskundigen, die het meeste zelf oplossen. Ik heb wel een sectio moeten doen vanwege een dwarsligging en er was een patiente met hele hoge bloeddrukken waar we mee bezig zijn geweest. Inmiddels gelukkig bevallen. Er zijn hier geen protocollen, wat het aansturen lastig maakt. Als ik iets voorstel zeggen ze: maar dat doen wij altijd anders. Gelukkig weten ze dan ook wel weer wat er moet gebeuren. Zoals Mark van de week al zei, 90% van het werk wordt door de verloskundigen en assistenten gedaan. Wij zijn hier eigenlijk alleen maar omdat de gynaecoloog die hier werkt wat meer vrij wil hebben. Ik heb haar nog niet gezien. Ze komt over twee weken
Nu heb ik dus de komende 2 dagen vrij en twijfel nog of ik iets zal gaan ondernemen, of even nog meer ingewerkt worden. De himalaya heb ik nog niet gezien!
Inmiddels ben ik er ook achter dat ze hier een andere kalender hebben, ze leven nu in 2069!Het is de Hindu kalender, de Bikram Sambat! Er zijn wel365 dagen en 12 maanden in het jaar, maar de maanden hebben 28 of 32 dagen .Het maakt het uitrekenen van de uitgerekende datum soms erg ingewikkeld, dat wordt op de vingers meegeteld.
Verder doe ik heftige pogingen Nepali te leren, wat tot veel vermaak leidt. Een hele lastige taal om goed uit te spreken. Afhankeleijk van de toonhoogtes hebben de woorden een andere betekenis.
Nu ga ik proberen een paar foto's te sturen, het internet is erg langzaam, hopelijk lukt het
Uitzicht vanuit flat op tempel

flat 1995, ik woon rechts boven

Staat in Banepa 

eerste blog uit nepal

 

De eerste blog uit  Banepa, Nepal. Offline geschreven,want nu nog geen internet. Gisternavond na een reis van20 uur in Kathmandu aangekomen. Ruime vliegtuigen, zeker vergeleken met de ryanair van de week ervoor! En goede films aanboord, dan gaat de tijd snel. Ik werd opgehaald door een mr. Ram en nog wat,  manager uit het ziekenhuis. Het was drie kwartier rijden naar het ziekenhuis, hoewel het overdag met file wel eens langer kan duren.  In de kantine mijn eerste dhalbhaht –tarkahri gegeten, het staplefood hier: linzen ,rijst en curry.

Ik heb een kamer in building 95, dat is een 4hoog gebouw naast het ziekenhuis , in 1995 gebouwd, voor de staf. 3hoog een aardige klim, houdt mijn conditie op peil! De kamer is veel groter dan in Mota, waar ik alles nu natuurlijk mee vergelijk. Je kunt zelfs wel van een appartementje spreken, met een slaapkamertje apart, kleiner dan  die van Sandra  in Amsterdam! Zeer goed en lang geslapen vannacht.

Vanmorgen om 7.30 met Ram bij het ontbijt afgesproken, kreeg van hem een reep milky way voor mijn verjaardag…… een merkwaardige verjaardag zo hier. Om 8.00 is er stafmeeting, waar de overdracht plaatsvindt. Niet te vergelijken met AZN.  Vannacht vooral ongevallen binnengekomen. Er is hier rontgen, goed lab en alles veel beter geoutilleerd dan in Mota, hoewel het inmiddels wel erg oud is.Er is ook geen chirurg, allen twee keer in de week voor elctieve chirurgie. Emergencies gaan dus naar Dhulikel, hier vlak bij. Het is in 1960 al gebouwd door de 7^de-dags-adventisten, Amerikaans . De middelen worden  minder, ook op dat front dringt de crisis door! De meeting begon dan ook met een gebed!

Daarna worden de rounds gelopen. Er zijn hier zo’n 1500 bevallingen per jaar, maar nu is het rustig vanwege het groet lichtfeest. Dan blijven de mensen thuis..? Om 10 urr begint de OPC (poli)en worden in een rap tempo zwangeren en een enkele gynaecologische patient gezien door twee artsen. Dr Yamuna zit er als supervisor bij, dat wordt mijn taak. Een arts is al ervaren de andere begint net. Dan zit er ook nog een assistente, dit alles op 4 vierkante meter. –inclusief de onderzoekstafel. Weinig pathologie gezien meest gezonde zwangeren. Het lijkt hier allemaal net iets beter dan in Ethiopie.

In de lunchtijd ben ik even met een van de jonge artsen de stad ingelopen om geld te halen en wat inkopen te doen. Het is een druk en niet schoon stadje. Wel veel leuke winkeltjes gezien. Mensen erg aardig De groet NAMASTE komt me al erg makkelijk van de lippen..

Vanuit mijn app. heb ik een prachtig uitzicht over de rijstvelden, waar nu druk geoogst en gewand wordt. Het zijn heuvels, waarachter de Himalaya ligt, die heb ik nog niet gezien. Net na de poli een halfuurtje gewandeld naar een tempeltje dichtbij. Vanavond geeft een van de Amerikaanse artsen een etentje en hoop ik dit te kunnen versturen. En morgen meteen al dienst!

laatste avond, deze blog wordt afgesloten, het was een mooie tijd hier, ik heb ervan genoten. Dit was ons afscheids eten in de afddeling, met de verloskundigen. Morgen vertrek iknaar Bahir Dar, ontmoet Jan daar en ga dan 2 weken met hem rondreizen. Daarna via Egypte naar huis, 7 mei ben ikweer in nederland