Lijfelijkheid

 

Sinds enkele dagen heb ik geen internet verbinding. Na twee bezoekjes aan de Telecom alhier blijkt er een landelijk netwerkprobleem te zijn en hebben ze zelfs in Addis geen internet verbinding??!! Duurt nog een dag of drie vier. Tegelijk met mij zat daar Matthew, de amerikaanse vrijwilliger die hier al bijna twee jaar zit, met hetzelfde probleem. Er zal dan  wel een kern van waarheid in zitten. Dus offline maar vast een blog gaan schrijven. Gelukkig had ik via de WIFI in de doctorsroom  gisteren Jan nog kunnen feliciteren, maar de WIFI doet het nu ook niet meer.

op de koffie

 

Deze week is Marthe bevallen, zij is een zeer special persoon in het ziekenhuis,  werkt op het laboratorium, en is als een soort moederkloek voor het hele personeel. Heeft haar huis altijd open staan voor iedereen , en iedereen is dol op haar. Haar man werkt bij de gemeente hier. Het is jammer dat ze niet goed engels spreekt. Vorige week zag ik haar al op de echokamer, om het kind te meten, wat aan de grote kant leek voor 35 weken. Ze werd begeleid door een van de radiologie jongens en een van de artsen, die allebei heel aandoenlijk liefmet haar omgingen, haar op het bed hielpen, en haar ondersteunden. Bij ons zou alleen een echtgenoot zo met zijn vrouw omgaan.  Zij vroegen mij ook een verklaring te schrijven dat ze niet meer hoefde te werken. Ze zag er moe uit en zei dat ze slecht sliep, dus dat heb ik dan maar gedaan. Kleine vorm van corruptie? Een paar dagen later kwam ‘s avonds een van de artsen bij mijn huis aan kloppen: I think Marthe is in labour. Dus op naar de verloskamer. Daar waren wel 20 man ziekenhuispersoneel, waaronder alle artsen.  We hebben snel een prive-twee persoonskamertje voor haar klaargemaakt—was meteen mooi schoon. Hoewel ik er een hard hoofd in had dat ze spontaan zou bevallen vanwege het grote kind, deed ze het heel goed en is snel en spontaan bevallen, rond twee uur ‘s nachts. Een waar feestje op de afdeling! De volgende ochtend is ze naar huis gegaan, woont schuin achter ons, voor vertrek waren er al zo’n 40 mensen langs geweest. Wat op zo’n avond weer speciaal opvalt is de lijfelijkheid van de mensen. Ze hangen over elkaar schouders, houden elkaars hand vast, iets waar ik erg aan moet wennen. De verloskundigen hebben met mij een soort afstand, de nieuwe arts daarentegen niet. Als we van of naar het ziekenhuis lopen pakt hij mijn hand vast, en lopen we hand in hand… Nu heb ik begepen dat als een man iets van een vrouw wil hij nooit zoiets zal doen, alleen uit vriendschap.  Je moet de culturele gebruiken wel kennen.

Overigens is hij –de nieuwe arts- een goede kracht. Neemt zijn werk erg serieus en pakt nu ook de verloskundigen aan. Wat wij al twee jaar proberen: houd de administratie goed bij, zorg goed voor de patienten: regelmatige controles en verschoning.. Heeft hij opgepakt. Wij hadden het idée dat we tegen een muur praten, als we niet regelmatig zelf controleren gebeurt er niet veel. Ben benieuwd of ze naar hem wel luisteren.  Van de week nog: een vrouw ‘s nachts bevallen, bij de visite om 9 uur ligt ze in een plas bloed-paar uur later. Zeg ik: waarom checken jullie deze patiente niet na de bevalling? Antwoord: we hebben om 7 uur de lakens verschoont. Maar dus niet bedacht dat ze misschien wel erg veel vloeide, en dat er actie moest worden ondernomen. . Op dat moment viel ze flauw en schrokken ze erg. Lesson learned? Er is hier redelijke theoretische kennis, ze kunnen rijtjes opdreunen, maar klinisch observeren en nadenken blijkt toch wel erg lastig!

Van de week hadden we ook  de afscheids ceremonie van een groep verpleegkundigen, die ook bij ons op de afdeling stage hebben gelopen. Zeer wisselend niveau, een aantal staken er boven uit. Die hadden dan ook het word op die middag. Iedereen moest iets zegeen over hun inzet en niveau, ook wij ferneji's (buitenlanders) verder ging het allemaal in Amhaars. maar er was koffie en brood en popcorn. bijzondere gebeurtenis. Dan merk je hoe goed ze hier in meetings zijn, eindeloos. Ons personeel is ook vaak weg naar meetings!                                                                       

                                                                                                Het brood wordt aangesneden 

Met deze stick ga ik naar de internet shop  en probeer zo de blog te verzenden. Of het met de foto’s ook lukt weet ik niet. Het is nog steeds wachten op chinanetwerk. Een van de mederwerkers zei,: uit china komen geen goede zaken! Inmiddels weer twee dagen verder, internetshop lukte ook niet. Vanmorgen weer naar Telecom shop: het ligt aan mijn dongel..... deze zou gekraakt zijn? Nu heb ik een dongle van een van de mederwerkers geleend, tot ik een nieuwe heb, maar die moet uit Bahir Dar komen volgende week. Het weekend heb ik in ieder geval internet en kan weer skypen!