Het is weer de hoogste tijd een blog te schrijven. De dagen vliegen voorbij. Vandaag ben ik hier precies een week, het lijkt of ik hier alweer heel lang ben.!Delaatste dagen is het ook drukker geweest en de nodige ellende voorbijzien komen. Meer dan de twee maanden in Nepal! Twee overleden kinderen, twee heel lastige keizersnedes, een ernstige zw vergiftiging, iemand met een fistel na thuisbevalling,vroeggeboren tweeling(24 weken) met enorm hydramnion (=veel vruchtwater)  En dan valt weer op hoe anders demensen hier met leed omgaan. Gisteren de keizersnee bij iemand die niet gewoon kon bevallen. Er was geprobeerd een vacuum te doen, dit doen de verloskundigen hier zelfstandig. Ik heb noggeprobeerd een tang aan te leggen, lukte niet. Dus een keizersnee. Dat hoofd zat muurvast en was met zeer veel moeite uit het bekken te krijgen, Waardoor het kind een zeer slechte strart had, en later zelfs is overleden. Dit is dramatisch!!! Een eerste kind, een keizersnee, en kind overleeft het niet. Vanmorgen bij de visite vroeg ik haar en de familie hoe het ging: ze waren blij dat zij zelf het overleefd had…….

Van de week kwam de nieuwe surgical officer langs. Al een jaar probren we die hier te krijgen, zodat wij ons langzamerhand hier terugkunnen trekken.  Dit is een jongeman die als verpleegkundige een drie jaar durende opleiding heeft gehad, in acute verloskunde( keizersnedes) en acute buikoperaties, zoals blinded arm ontsteking en acute verstopping van de darmen. Toevallig was ere en keizersnee, die ik samen met hem deed, en kreeg een goe    de indruk van hem. Hij begint aanstaande maandag. Wel leuk te horen dat hij het fijn vond dat er ook een senior staff was hier! Voor de buichirurgie moetnog een hoop gebeuren aan orgnisatie, maar daar ga ik hem bij helpen.

Verder begin ik de nieuwe artsen ook een beetje te leren kennen,het zijn allemaal weer aardige jongens, die er voor kiezen om 2 jaar hier te zitten ipv 4 jaar in Addis. Ze moeten allemaal een aantal jaren “hun land dienen” na hun medische studie. Er is een jongen bij wiens vader oncoloog en moeder radioloog in Addis is. Er is ook een jongen, die van de week zijn moeder had te logeren, zo’n echte plattelands vrouw. Van de week hebben we al meet een stel gegeten. Wij hadden een sort stoofpotje met rijst gemaakt, vonden ze maar niets. Allen injera- de bekende pannekoek- willen ze! Dus we gannnog een keer met zijn allen in het hotel eten. Ook om ze beter te leren kennen.

Het huisje is weer hetzefde. Hoewel er op de afdeling stromend water is hebben we hier nog  geen water. Zal ook wel niet komen. Een paar keer per week worden er emmers water gebracht. Maar vanmiddag ben ik gaan douchen op het ziekenhuis.  In het hok waar vorig jaar de duivennesten in de wastafel waren. Een enorme luxe!!!Verder komen dezelfde kindertjes weer langs en vragen nu om handschoenen, die warden kennelijk door mijn voorganger gegeven. Ik prober zo min mogelijk hier aan toe te geven. Ook in het dorp is het veel: give me pen, give me money! Terwijl hier dus alleen die paar blanken op het ziekehuis zitten.

volle verloskamer

goudgele honing op de markt

colega,s te eten